Partida Rol por web

O druida que se abriu paso chegando en último lugar, ponse ao lado do rei, por diante del. 

Queridos amigos, Benvido a Lugh, a cidade dos muros de azabache. Esta foi a cidade que me viu nacer, e fai moitos veráns que non viña por aquí. Doulle as grazas o rei Mirrado, por concederme esta honrra. Esperemos que esta festa contente os deuses, e nos den boa sorte pra os días que se aveciñan. Sen mais dilacións, prenderei a lumieira.

A acto seguido, o Druida Bren, collé un leño ardendo que lle da o mesmo rei Mirrado, e tírao aos pes da lumieira xigante, que comeza a arder rápidamente.

- Que comece a festa- berra Mirrado-

Cando Bren nos di que vai prender a fogueira quedo branco coma a neve. Un mestre druida tomando unhas cuncas de cervexa cun ninguén coma min. Incrible. Disfruto da cerimonia na honra a Lugh e cando o rei berrea un " Que comece a festa" todos damos un aturuxo e de seguida comeza a correr a cervexa e o viño. Fágolle sinais o meu novo amigo para que se achegue.

- Agora sí que podemos falar, non creo que ninguén nos preste a menor atención aínda que corramos espidos e cos pelos ardendo - digo cun sorriso.

Xan acompañou ó home barbudo e mais a moza de aspecto feroz ata a lumierira. Camiñaba amodo e sempre cun sorriso que case o facía parecer un aparvado. Polo camiño comentoulle ó barbudo que procedía das costas do sur inda que viaxaba moito e non lle costaba disimular o seu falar. Tamén lle falou do seu clan e as lendas sobre a súa remota procedencia alén das praderías de Lir.

Entón chegaron ó seu destino. Xan nunca vira unha lumieira tan grande, e iso que o facho de Fixón alcanzaba a cotío os catro metros de altura. Quedou pampo un rato ollando como o lume trepaba cara o ceo de Lugh.

Esbozo un sorriso mentres acompaño o "que comece a festa" cun movemento do bastón.

Pois o dito, Gael. Gramael Maclib indicoume esta posada antes de morrer, e penso que a persoa que me salvou a vida, xusto nesa taberna, podería ter moito que ver.

-Bueno, ¿e agora que ven?-dille Balgadrox á persoa que teña máis próxima mentres non perde ollo do que pasa-.

Fun con Xan e o home barbudo cara alá,despois de me presentar como Zeltia,da tribo dos Ártabros,e de constatar de novo que a miña xente é descoñecida por estes lares.

A lumieira xa prendeu,e arde con forza,quentándonos a todos o corpo e o espírito..

 Dende que se prendeu a lumieira, outras mais pequenas a seguiron por toda a cidade. Xentes chegadas de todas partes disfrutan da festa, bebendo cervexa e viño, bailando e cantando. Os bardos están a facer un bó traballo, pois non hay rincón de Lug no que non soe a música.

Hay tantos postos de comida e bebida polas rúas, que ainda que un home de bo estómago se dedicase so a papar tapas e beber viño, levaríalle mais dunha semana percorrer todos os postos.

Neste marco tan animado, a paisaxe non pode ser mais variopinta. Hay homes chegados de todas as partes da Gael-leach, trasancos de torso espido e pintados de cor branco, chairegos que van nos seus impresiontantes carros tirados por castróns xigantes...mesmo algún tourisome e algún piornal. Lug está ate arriba de xente.

Tas mais ou menos unha hora de ledicia sen parar, empeza a vir un aire frio, que empeza a desanimar á xente. O principio é unha brisa lixeira, pero tras uns intres, e xase coma unha xeada do peor inverno. A xente vólvese pras choupanas, e os que non as teñen, van cara as baiucas.

O rei mirrado, xunto co Druida Bren, e unhs cantos soldados descoñecidos, quedan ao redor da lumieira grande, falando sobre o tema. Algúns achéganse a preguntar ó grupo do rei, e o rei pon mala cara e fala unpouco con eles, pero dende tan lonxe non conseguides acertar a oir o que din.

Disfruto das lumieiras saltando e papando, pois xa levaba fame de fai uns días, e precisaba liberar os meus osos.

Aínda agardando a miña resposta noto un aire frío na caluga. Ao principio non me preocupa moito, pero é estraño que en pleno verán veña un frio tan pouco... natural.

Boto unha ollada aos ceos na procura de nubes, e tento de comprobar se iste anómalo acontecemento ten unha orixe máxica.

Esta brisa non é natural, eche un mal augurio. Debo consultar a Bren, quizáis saiba algo do asunto. Fai frío e comezo a agradecer o estár preto da lumieira.

- Aldán vou xunta Bren ven se queres ou agarda aquí, non penso demorarme moito. dito isto comezo a camiñar sen agardar unha resposta.

Ábrome paso ata onde está Bren cos soldados. O rei está con unha garda persoal.Non parecen moi tranquilos e están a protexer ao rei, non quero que pensen que son unha ameaza polo tanto primeiro falo con el.

- Boa noite bo home, que o Drú te protexa. Son un amdaur amigo de Bren e querería falar con el, podo achegarme?

Un arrepío percorreu a Xan. No ía abrigado para o inverno e sen dúbida a temperatura baixara moito. Era mellor buscar unha baiuca onde tomar unha chiquita para quentarse. Mirou ás persoas que acompañara ata a lumieira. – Eu, retírome, que mañá deixo Lug e non me convén coller un resfrío. ¿Apetécelle a alguén tomar a última taza nalgunha baiuca? -

Sí,vai un frío pouco normal..Non me dera conta,xa que estou acostumada a peores climas,pero nesta época resulta inquedante o viruxe que ven por rachas.. Poucos parecían darse conta ó principio,pero xa pouca xente queda preto da lumieira.Un cazador achégase ó druida a pescudar a causa,e achégome a escoitar a resposta..

-Irei nuns intres,Xan.Quero coñecer a resposta do druida a este frío,se é que a hai.Parece cousa de meigas..

Pouco a pouco, os que quedan fora, vanse achegando ao Rei do castro pra preguntarlle acerca do que está a pasar. A garda, que é escasa, non pode conter a todo o mundo, e o rei Mirrado decide tomar a iniciativa.

-Queridos lugóns e invitadas á festa do Lughnasad, ben é certo que iste frío nos sorprende a todos, a min coma todos. Quero dárvos resposta, pero este non é o xeito. Estades todos convocados á Choupana comunitaria pra falar quedamente sobre o tema. Creo que podo darvos respostas a todos.

Tras dicir isto, faille unha sinal a Bren, e este asinte. Seguidamente, dirixense todos hacia a citada choupana.

-¡Imos alá,pois!

Todos comezan a andar cara a aldea,e unha vez alí,á mentada choupana.Estña no centro da vila,de aspecto rexio e distinguido.Os que non caben no interior asómanse polas fiestras,curiosos.

Un silencio de expectación recorre ós presentes..

Balgadrox bailou, comeu e bebeu hata o límite razonable para calquera que queira ser capaz de voltar a cama polo seu propio pé. As palabras do rei colléronno sentado nun banco, desde o cal atendía con curiosidade ás súas palabras, chuchando dunha botella de oruxo para combater o frío.

O convite do rei, pareceulle ben. "Alomenos alí se estará máis quente que na rúa, con viruxe que vai".

Lenvantarse foi algo que lle costou máis do que esperaba. Tal foi a sorpresa, que estivo a punto de caer de cu, mais foi que de aguantarse de pe e comezar a andar cara o lugar acordado para a reunión.

-Toma amigo, paréceme que me vai chegando por hoxe-di tendendo a botella medio chea á primeira persoa que lle cadra diante-.

O tipo que ficaba nun banco enfronte del ergueuse  e tendeulle unha botella medio chea, parecía oruxo. No lle fixo ascos, ó mellor lle servía para combater a friaxe.

- Belenos cho pague chairego. – Colleu logo a botella, sacoulle o tapón coa boca e tras cuspilo a un lado botou u grolo largo. – ¡aahhh, boa beberaxe. Quenta os osos!  -

Oíu a convida que fixo o rei Mirrado e pareceulle interesante pasarse pola palloza comunitaria. Quizabes habería algún traballo detrás de todo aquello.

Camiño cara a choupana comunitaria, sen evitar facer acenos de noxo ante o pestilente olor a alcol mal destilado e guerreiro sen lavar.

Imos, Gael, parece que o rei sabe máis do que parece, e penso solucionar esto... Nunca me fixo ben a friaxe.

-Vaia, ¿seica ves onda a choupana?-di Balgadros dirixíndose ao extrano que aceptou a botella, na percura de algo de conversa e vendo que vai na mesma dirección ca él-Non pareces de equí. ¿É a primeira vez que ves as festas?.

Deulle outro grolo ó oruxo antes de responderlle ó chairego. – Son das costas de Fixón, fronte as illas dos siaceos. Estaba por aquí de paso e nunca estivera no Lughnasad, inda que non e a primeira vez que piso Lug. ¿E ti, tes negocio en Lug ou viñeches pola festa? –

Xan mantivo unha conversa animada co outro home mentres daba conta do licor e camiñaban cara a palloza comunal trala comitiva do rei.

Chegados a palloza esperou a súa quenda para entrar.  Buscou un lugar onde sentar preto da peculiar guerreira que coñecera esa noite e fíxolle un sitio tamén ó outro home. – Por certo, chámome Xan dos Meic Morn. – díxolle ó chairego.

O licor subíralle e precisaba de estar sentado un rato.