Partida Rol por web

Penedo ia liscando cando da volta para falar con Balgadrox

-Non Mouro, non, non teño tempo de ir polo monte a buscar prantas, irei a botica a ver se queda algo que se poida aproveitar. preguntade por cabalos, provisións, e calquera cousa que se vos ocurra que nos poida axudar. E a elaboración das apócemas é algo... privado. Xa me entendes, é un proceso delicado e quero estar só, ou con outros druidas, que non é o caso. Todos temos segredos, xa me entendes

-Iremos ti e mais eu na procura do demáis que nos faga falla, se che parece -díxenlle ó Mouro-. Cabalos sobre todo, boas monturas. Armas, con reposto de flechas, e provisións sinxelas de levar. Imos logo, e deixémoslle tempo a Penedo para facer as apócemas. Muria, ti conoces máis por eiquí, podes axudarnos.. Atoparémonos máis tarde, xa para partir sen demora.

A pesar de que todo estaba arrasado, esperaba atopar cabalos, non necesitábamos moitos, e seríannos de gran axuda para viaxar rápidos e lixeiros.

-Muria, ¿qué pode ter cabalos? Mercarémolos se fai falla, pero necesitámolos. Imos logo por eles.

Poñédesvos en marcha baixo a guía de Muria. Avanzades a poucos, parándovos para asexar e escoitar cada pouco. A medida que vos achegades, escoitades un repiqueteo continuado.

Tras un bo rato de camiñar despaciño parandose cada pouco, chegades a un outeiro que vos permite ver os homes e mulleres de Lugh encadeados uns os outros (son uns 300, moi débiles),nunha sorte de mina, picando sen parar vixiados por uns 15 demos, que patrullan de un lado pra outro fustigando de vez en cando, para apresurar os traballos. A maiores dos "patrulleiro" hay dous ou tres fomoris vixiando cara fora da mina.

Tamén vos fixades en que o demo que comandara o ataque en Lug e que dera o aviso, que está a falar cunha figura encarrapuchada. Ao pouco de divisialos, cada un retirase polo seu lado.

Balgadrox repara na figura encarapuchada. 

-¿Quén será para ter que se cubrir diante dun fato de prisioneiros?. Daría o que fora por collelo e desenmarcarlo.

Logo de ficar un chisco agochado, observando o que acontece, albisca como o encarapuchado se retira, aparentemente sen compañía. Os ollos vivaces do mozo seguen á figura tentando de ver cara onde vai e de calibrar se sería posible tenderlle unha emboscada, mentres aferra a súa lanza con impaciencia, preparándose para a acción.

Gael estivo toda a viaxe en silencio. Coma druida o ataque do Sidhe elle especialmente doloroso e non ten ganas de falar. Vota de menos a Aldán e a Xan e pídelle o Drú por eles tódalas noites. Cando por fin chegan ao lugar onde están os presos, levanta a vista e comenza a preocuparse polos vivos. Manténse preto de Muria e do Mouro, falando o menos posible.

-¿Quén será para ter que se cubrir diante dun fato de prisioneiros?. Daría o que fora por collelo e desenmarcarlo.

- Diso podemos encargarnos máis tarde, Mouro. O principal é rescatar ó rei e a todos os que poidamos.

Penedo vota unha ollada:

- Temos que mirar coma imos facer. Somos menos cá eles.Non sei moito de estratexias pero podo tentar convocar unha néboa, que vos parece?

-Sería una boa idea, porque hai que intentar sorpredelos dalgunha maneira. Ou iso, ou crear alguna distracción, algún son lonxano que os disperse.. A néboa paréceme mellor solución, pero non deixan de ser 15 demos á vez. Por moita néboa que haxa, cando nos escoiten loitar, o son guiaráos.. ¿Qué pensades?

Tras fixarvos un rato no panorama que tedes diante, mentres falades e discutides formas de axudar...fíxadesvos nun demo en concreto, que leva no cinto un anel de ferro bastante grande, do que colgan unha morea de chaves. Tras analizar a rutina do mesmo, dádesvos conta de que nun punto da sua patrulla sae do "périmetro" onde se atopan os seus compañeiros, e encontrase nunha situación de illamento visual (só visual) durante aproximadamente medio minuto.

A maiores decatádesvos de que case todos os demos están máis pendentes de "fomentar" a prisa nos traballos que fan os geghel que en evitar ser vistos ou atacados. So tres se centran en labores de vixía, e tampouco e que se esforcen moito.

-Rapaces, ¿vedes iso? -preguntéilles, sinalando una das veces na que o demo se atopaba fóra da vista dos demáis-. Temos que facernos con esas chaves, e ése e o momento. Debemos atacalo en silencio ou quitarlle as chaves sen que se decate. ¿Algún é bo ladrón? Porque atácalo.. Se non o ven volver da ronda, igual se poñen sobreaviso o mesmo que se os atacaramos a espada descuberta..

Penedo olla para o demo que lle indica Zeltia

- Abofé que tes razón. Pero sintocho moito, teño de ladrón o mesmo que de mariñeiro, e nunca pisei un barco de verdade, soamente botes para cruzar ríos.

Balgadrox asinte ante a apreciación do Penedo, tentando obsevar outras posiblidades.

-Nin eu-laméntase contestando á pregunta de Zeltia-

-Semella que non esperan ser atacados-continúa logo de tomarse un intre para avaliar a situación-así que penso que a mellor posibilidade sería aproveitar esta circunstancia para atacar ao demo e sacarlle as chaves pregando aos deuses porque non teña tempo de dar a alarma ao campamento. Se o consegue, teríamos que nos esforzar en lanzar ataques rápidos e movernos sen parar para despistalos. Se a cousa vai ben, poderíamos seguir así ata que teñamos oportuniade de entrar para liberar ao rei e mais ao seu pobo?. Se tan sequera dispuxésemos de armas para armar á xente e que nos axudasen...con sorte, á sorpresa nos daría una ventaxa que nos permitiría gañar, pero non me parece que sexa fácil. Polo de agora, tentaría dar unha volta con coidado para tentar de achar outras entradas, puntos febles do campamento,...calquera cousa que nos poida axudar a acadar algunha avantaxe.
 

Calquer plan é bon, mentres teñamos un plan. Pero algo hay que facer, doeme estar aquí queda mentres o lugóns están a sufrir.

Sexa o que sexa, hemos de facelo xa, igual non se nos presenta outra oportunidade.

O cabo dun rato, mentres estades a falar, fixádesvos que un dos demos, sube nun león de lume (o mesmo que fai un rato estaba a falar co encarrapuchado, e o mesmo que liderou a orda do Side contra os muros lugóns na primeira ocasión), e marcha en dirección oposta a vos.

-¡Este é o momento! -susurrei, ó velo liscar- ¡Imos, logo! A por él, sen facer ruido ningún.

Dirixinme ás agachadas cara a zona onde o demo das chaves quedaba fóra da vista dos demáis, e saquei o meu arco.

Apuntei cunha frecha cara él, buscando puntos febles que o puidesen matar nun instante, sen deixalo ferido.

Unha frecha era silandeira, e con sorte e maña, certeira. Mirei aos meus amigos.

-Se alguén ten alguna idea mellor, éste é o momento -susurrei.

Penedo vai tras Zeltia o máis caladiño que pode.

- Como xa che dixen eu non teño experiencia en loitas. Estou as vosas ordes. Pero lembra que podo convocar néboa e xa viches a forma de lobishome. O principal e liberar aos prisioneiros, non temos que matar a todos os Sidhe, pero gustaríame facelo.

-Paréceme ven...¡imos axiña!, non hai tempo que perder.

Dito isto, Balgadrox parte tras de Zeltia na percura do shide. 

Pouco a pouco empezádesvos a afacer a idea de avanzar discretamente e facérvos con esas chaves, botades una visual ao panorama e comezadas a andar, despacio, sen facer ruido, buscando coberturas e parando a cada pouco para botar unha nova ollada. Todo parece ir ben dentro do posible, o demo das chaves segue coa mesma ruta, e os gardiáns non parecen sospeitar nada.

É un momento tenso, e calquer cousa pode pasar, máis de vos depende levar ben a sopresa e iniciativa, así como a capacidade de non ser vistos.

-Podemos probar coa túa néboa, Penedo, e se non serve por calquera cousa, matalo. ¿Qué vos parece?

Balgadrox vai avanzando cara ao seu obxectivo, con cautela. Tentando de non chamar a atención.

Pouco a pouco, o grupo vai avanzando, con cautela, moi despaciño. Chegados a un punto, no que tedes moi boa visual do demo que leva as chavas, Balgadrox semella ver ao lonxe unhas pegadas "queimadas" no chan, sinálallas a Zeltia, a cal non tarda en erguer a cabeza e divisar ao lonxe o "demo lider" aquel que ia a lomos dun León. Por sorte pra eles, está atendendo outros asuntos e non mira tan sequera hacia donde están eles e os presos.

Decididos a quitarlle as chaves ao demo, Zeltia, aos poucos pasos de chegar ao seu obxetivo, cos nervios do momento, pisa unha rama seca, que fai bastante ruido. O demo que leva as chaves dase a volta e percátase da sua presenza, levando as mans a un corno que tiña no cinto. Antes de que lle dese tempo a nada Zeltia crávalle a sua espada, non podendo evitar, no-obstante, o berro de dor do demo, xusto antes de morrer.