Partida Rol por web

Camiñando e falando, os tres foron achegándose pouco a pouco a onde debía estar a torre. Había unha boa costa, e normalmente non sería fácil facer a subida co sol de eses días, pero a sombra das árbores protexíaos do calor, e incluso resultaba un paseo agradable. Inda atoparon un carreiriño por onde estaba a herba pisada e podían camiñar mellor, seguramente un camiño deixado por algúns dos animais que andivesen por alí.

Pero precisamente porque aquelo máis parecía unha excursión polo campo que un asunto de tanto perigo como lles dixeran, sorprendeunos máis cando empezaron a oír os berros.

-¡Fora, Fora! ¡Marchade!-A voz soaba cara a esquerda, aínda que non moi preto, e as árbores non deixaban ver á muller que berraba.- ¡Deixadeo!

Camiñaron algo cara onde soaba a voz, e aínda sen ver nada do que ocoría, esta vez oíron tamén os gruñidos de algún animal.

- Ola!!!, Buenos días!!! - berra o cura cara a voz de muller. - ¿Necesitan axuda?

Quedei pampa cos berros inesperados, calando de golpe. Parecía algo serio.

Agardei pola resposta ao sacerdote sen falar, pero pocuco a pocuco funme achegando cara onde pensaba que procedían os berros, o máis sixilosamente que puiden.

Ante o chamado de Don Antonio, case de inmediato, case de inmediato oíuse de novo a voz da muller.

-¡Axuda!¡Aquí!

Guiados pola dirección na que se escoitaban os berros, os tres foron achegándose a onde debía estar a muller que pedía socorro. Ata que por fin poideron vela. Unha muller dun corenta anos, cunha pola seca nas mans. Detrás súa había un cucho, muxindo aterrado. E ó redor, catro grandes formas grises. Catro lobos, movendose silandeiros unhas veces, outras gruñíndolle para distraela mentres un dos seus compañeiros tentaba acercarse polo lado que ela non vixiaba. Mantíñanse apartados da pola coa que ela tentaba mantelos lonxe, pero ían trazando círculos ó redor da muller e o cucho, de forma que ela non puidera vixialos a todos ó mesmo tempo. De vez en cando, algún deles arriscaba un intento de mordisco, chegando ás veces incluso a rozarlle a pel cos seus dentes, pero sen que por agora chegaran a facerlle dano. Case como se estiveran xogando con ela. Pero cada vez eran máis atrevidos, e parecía que o xogo ía rematar logo.

Ramiro reaccionou pronta e ruidosamente:

--- Eh!!!!, eh!!!! Bruaaaaagh!!!! Fora de aquí malas bestas!!!!! ---berraba á vez que avanzaba de vagar cara eles golpexando o chan ruidosamente co seu caxato---. Rapariga, padre, ---dirixíndose ós seus compañeiros---, collan unha pola ou algo e préndanlle lume co petróleo!!! Eh!!!! Bruaaaaagh!!!!

Antonio mira o chan buscando pedras grandes para tirarlles os lobos.

- Fora, fora - berra entre pedrada e pedrada.

Bsquei por pedras, pero máis necesitabamos un gran pau para facelos fuxir. Necesitabamos algún xa, un resistente dabondo.

Os lobos viráronse ó escoitar os berros, quizais sorprendidos por ver que máis xente chegaba a meterse nos seus asuntos. Un par deles apartaronse un pouco da muller e encaráronse cos tres recén chegados, ensinándolles os dentes, grandes e marelos. Os outros dous seguiron ameazando a muller, aínda que con menos ganas que antes. O que antes era unha presa fácil, podía non selo tanto se tiñan que pelexar por ela con estes homes que chegaban.

(editado) Ramiro cravou os talóns na terra, á espera do ataque dos lobos.

Co pau que atopei, resistente dabondo, tento con moito coidado defender á muller, facendo que os lobos o vexan, mentres me movo lentamente, sen movementos bruscos, deixándolles comprender que ese pau os ferirá se atacan..

Non sei como fun capaz de tal cousa! Foi tal o reflexo, que agora xa non me podía botar atrás.

Alomenos gañariamos algo de tempo namentres os demáis buscaban algo tamén para a defensa, ou preparaban o ataque.

-Fagan algo! -dixen entre dentes-.. Estes lobos non van a agardar moito máis..

Antonio quedase parado mentres mira alternativamente o chan e os lobos buscando unha pedra, de pronto fixase nunha co tamaño axeitado, da un pequeno paso para collela e preparase para lanzarlla os lobos.

O movemento da mestra no foi do agrado daquelas bestas, e se antes advertiran, agora que alguén se pretendía interpoñer entre eles e a súa presa, estaban dispostos a defender a súa comida. Os dous que estaban máis cerca botáronse enriba de Marisa, dispostos a botala de alí ou engadila ó menú. E máis atrás, os outros dous cada vez parecían máis nerviosos.

Ó veres que dous dos lobos se abalanzaban sobre a mestra, Ramiro lanzouse hacia eles para defendela óorixinal  grito de guerra de "Arrrrggggghhhh!!!!!"

A mestra era valente, pero a súa valentía iba a pagala co seu sangue. Os lobos foron máis rápidos ca ela e o pau co que se fixera só bateu no aire. Marisa conseguiu apartar a un dos lobos, facendo que se alonxase dela para evitar o golpe, pero non puido librarse dos dous. Un deles moveuse cara o seu outro costado e clavou os dentes no seu brazo, esgazando pel e facendo saír o sangue, antes de que Ramiro chegara na súa axuda.

O lobo soltouna e saltou cara atrás esquivando o caxato do tratante de gando

Bo foi que estaba alí Ramiro para librar á mestra do lobo. Pero a quen se lle conta de botarse así?, ai, estas señoritas da cidade...! Ven o lobo e pensan que é un can... E isto era só o principio, se a cousa xa era dabondo compricada, tornábase peor a cada intre. Un caxato non era a mellor arma para defenderse de catro bestas coma aquelas, ainda cando fose nas mans dalguén coma Ramiro, acostumado a usalo para manexa-los animais (de catro e dúas patas, estes últimos os peores).

--- Padre ---berrou de novo Ramiro---, deixese de andrómenas e faga algo, "que se nos papan"!