Partida Rol por web

A tasca do Pelexas era a máis grande da vila. Non era dicir moito, porque na Montelada só había outra taberna, que era máis ben unha habitación na que os donos tiñan unhas mesas e uns bancos e nas que os domingos e nas festas se podía comprar algo de beber. En cambio, a do Pelexas tiña ata a sú barra de madeira de castaño, na que a cor escura se debía tanto á cor da propia árbore cómo ó fume, a graxa e o viño que cos anos ían tinguindo o barniz. A cociñeira, porque tamén se servían comidas, era Matilde, a muller do Pelexas, e os seus guisos tiñan unha merecida reputación nos redores, porque aínda que baratos, eran saborosos. E hai que dicir que moitos dos homes que ían comer alí disfrutaban tanto do gusto da comida de Matilde como da presentación. Porque se polas noites o Pelexas podía disfrutar nas súas mans do tacto dos peitos brancos e xenerosos da súa muller, polo día eran os seus parroquianos os que alegraban a vista co que as blusas da Matilde deixaban ver, xa que ás horas das comidas, co calor do lume dos fogóns, calquera roupa de abrigo lle sobraba e cando saía da cociña cos pratos non levaba nunca máis na parte de riba que unha camisiña lixeira. Ó Pelexas non parecían importarlle moito esas cousas, mentres os que mirasen tamén fixesen gasto, pero máis de un levara algún golpe por meter a man onde non debía.

Deses golpes, a meu avó corresponderalle máis de un. E é que para un rapaz de quince anos, nun tempo no que as revistas e a televisión , un arrimarse cómo ó descoido, o tacto tan pouco coñecido daquelas formas de muller, eran unha tentación bastante grande. Sen embargo, aquel día, cando Matilde, coa camisa pegada á pel pola suor do calor e o traballo, lle trouxo a botella de viño ó alcalde, o rapaz nin sequera se dou conta de que estaba alí. Non facía máis que revolverse no seu asiento, mirando cara os que estaban sentados na mesa coma se foran aparicións, ata que o alcalde lle dou un capón para que acougara dunha vez.

Pero o capón, que abondou para que deixara de rebulir, no chegou para que deixara de acordarse dos corvos que atoparan á entrada da taberna. Tres corvos grandes, coas plumas tan negras que parecían azuis, e que ó velos chegar, sairon voando desde a pola seca dunha árbore na que estaban para pousarse no tellado da tasca. Un deles comezou a pasear por riba das tellas, mirando para o meu avó cunha ollada de intelixencia pouco propia dun paxaro, e cando xa estaban a punto de entrar na tasca, aquel becho comenzou a cantar. Como marcando o ritmo para os outros, ó dreitió o seus compañeiros seguírono no seu coro de berros.

Meu avó, ó que pouco chiste lle facían aqueles paxaros, contestoulles con varios croios dos que había no camiño, aínda que o único que conseguíu foi que volveran voar cara as árbores, onde podían cantar sen medo de pedradas.

-Estes saben ó que vimos. Non vai acabar ben a cousa, Señor Alcalde-dixo, cunha mirada chea de aprensión.

-Qué van saber uns corvos, rapaz. Entra e que non che oia dicir nada que vaia espantar a ninguén.-E como lle gustaba falar tanto coas mans como coa lingua, doulle un capón para deixar ben claro o que quería dicir.

Don Román non era un mal alcalde, aínda que lle costase ler coa boca cerrada e sen seguir al letras co dedo. De familia de labregos, fixerase rico gracias a uns capitales que lle deixara un tío seu das Américas e ós cartos que gañara montando unhas serrerías. Pero non esquencía os seus orixes humildes, e preocupábase de que ós nenos lles deran de comer na escola, se as cousas ían mal, podíaselle pedir un empréstito sen que cobrase moito interés, e nas eleccións, ata se preocupaba de que houbese alguén que lles preparase os votos ós que non sabían ler.

Entrou na tasca, e dirixiuse á barra. O Pelexas parecía estalo esperando, porque a pesar de que aquel día, con toda a xente que viñera á feira e mais ás festas, alí non cabía nin un alfiler, en canto pasou pola porta o Pelexas foi cara el, e tras intercamiar unhas verbas, sinaloulle unha mesa longa, ó fondo de todo, onde un home vestido de negro, co que resultou ser unha sotana, se dicaba a remollar un pouco o polvo que lle quedara na gorxa durante o camiño.

Don Román, para non ser home moi relixioso, pareceu bastante contento de ver un cura, e pouco despois xa estaba presentándolle os seus respetos e convidándoo a algo.

O alcalde encheulle ó cura a cunca ata riba, e serviuse outra ración para sí, inda que non tan xenerosa.

-Pois como lle dicía, Padre, un traballiño nunhas terras que me acaban de legar, e ás que lle viría ben que lles botaran unha bendicíón. Nunha torre medio derruida de fai non sei cantos anos. Xa sabe como son esas cousas. A xente empeza a contar que se nese sitiu viviu que se tal que se tal, e ó pocuo ven unha aparición en cada sombra. O cura da vila está un pouco delicado e non llo podo pedir, pero se quixera pasar vostede mañá alí a noite e votar uns esconxuros ou algo, seguro que os labregos quedaban máis tranquilos. Non ten por qué ir só, claro.-Levantou un pouco a voz, para dirixirse o resto da concurrencia, aínda que boa parte deles xa estaban poñendo o oído-Seguro que alguén aquí quere gañar uns cartiños acompañando ó Padre.

Ramiro estaba sentadiño tranquilamente na barra, dedicando toda a súa atención á taciña de caldo que lle servira fai nada o Pelexas. Gostaba de ir a aquel sitio cando pasaba pola vila, como era este o caso. A comida era boa, a bo prezo, e o Pelexas sempre tiña algún conto que contar. Sen embargo, cando  aquel home falou de gañar uns cartiños, o caldiño deixou de interesar tanto, e asomou a orella, para ver que pasaba alí...

Antonio encollese de ombros.

- O que o señor alcalde queira, ¿quen vai vir comigo? - pregunta a sala. - Para botan unha bendición sempre veñen ben un par de monagillos.

Eu pasaba por onde a ventá da taberna, cando escoitei a voz de Don Román. Non levaba moito na aldea, viñen coma mestra, pois a que tiñan de sempre faleceu, e inda era eu unha"señorita estranxeira" para eles..

Acompañalos podería darme a oportunidade de coñecer a vila un pouco mellor, e tamén de demostrarlles a miña valía.

Asomeime entón tímidamnte pola porta da taberna..

-Gustaríame acompañalos, se non é molestia, Don Antonio -dixen cun fío de voz.

- No es molestia señorita - contesta o cura con educación. - Entón señor alcalde en canto tomemos unhas cuncas para darnos calor para o viaxe, iremos botarlle a bendición o pazo ese... - di mentres se arrima a vella barra de madeira.

Un dos homes que estaba sentado nunha mesa algo máis atrás acercouse ata o alcalde a voz

-Oia, Don Román, os cartos nunca veñen mal, pero o caso é que inda non dixo onde había que ir, porque, que eu sepa, por aquí non hai torre ningunha, e por catro perras tampouco vou estar varios días no camiño.

-Sí que hai torre na Montelada. A torre do Marqués. ¿Ou é que xa non te acordas das Pedrasvellas? Agora son miñas, e non as vou ter alí paradas.

Non é que de repente se fixera o silencio na tasca do Pelexas. Nun día de feira, coa taberna ata arriba, pouco menos que tería que baixar un dos santos do ceo para que calaran todos. Pero o ruido pereceu disminuir un chisco, xa que nas mesas ó redor da barra, varias das conversacións interrumpíronse cando oíron a resposta do alcalde.

O home, pola súa parte, pareceu perder todo o interese no negocio

-Deixeo estar, Don Román. As Pedrasvellas son de quen son. E vostede, señorita, aquel non é sitio para ir de paseo. Fágame caso e non se meta nestas cousas.-Advertiu antes de volver ó seu sitio.

Ramiro ficou algo sorprendido pola reacción dos paisanos perante a resposta do alcalde, e aquilo fixo que a taza de caldo ainda tivera ainda menos interese ca antes, mais tampouco é que fora iso moi difícil, tendo en conta que xa estaba valeira... Aqueles nomes non lle suxerían nada, pero tampouco era que iso lle importase moito. O interesante do asunto é que uns cartiños extra iríanlle moi ben, sobre todo porque non conseguira un prezo tan bo como agardara coa venda dos xatos que trouxera.

--- Oia, señor alcalde, padre, a min non me virían mal eses cartiños, se lles parece ben podería acompañalos eu.

- ¿E logo? ¿De quen son as Pedrasvellas esas? - pregunta o cura o home que interrompeu a conversación con curiosidade mentres sorbe o viño.

Eu escoitaba atenta, a ver o que comentaban. Xa de por mín era calada, pero sendo nova na vila, e sentindo en mín as miradas de todos e todas cada vez que abría a boca, morría de vergoña..

Na súa época, os marqueses de Aldarán posuían a maior parte das terras dos arredores. De feito, o castelo dos Aldarán inda existía, co escudo familiar labrado en pedra sobre a porta, aínda que agora pertencía a un empresario madrileño. Pero a  linaxe dos marqueses extinguirase había seis séculos, coa morte de León de Aldarán e os seus dous fillos.

León de Aldarán fora nos seus tempos a viva imaxe dun cabaleiro de novela, coa súa cabeleira de rizos rubios, forte e guapo como unha estampa, afouto na batalla e instruido na música e na literatura. Cando casara, non lle faltara quen quixera ser a súa muller, pero el escolleu a unha mociña de 14 anos, Isabel, de pel branca e cabelos negros, cunha cintura que cabía nunha man, bonita coma o sol, filla dun conde castelán.

E durante 10 anos, os negocios do marqués prosperaran. Os territorios dos marqueses sempre foran boas terras de labor, e León de Aldarán soubo sacarlle proveito. Isabel doulle dous fillos, e se algunha vez pelexaron entre elles, nunca ninguén o soubo.

E sen embargo, a felicidade do marqués coa súa muller durou exactamente 10 anos. Non se sabe o que pasou, pero o día do décimo aniversario da súa boda, os criados atoparon ó marqués na súa habitación cos corpos dos seus fillos. Os dous nenos foran espelexados. Ó marqués, que ó principio pensaran tamén morto, arrancáranlle a lingua, e ata moitos días despois non volveu en sí. Isabel non apareceu nunca, nin viva nin morta, e tampouco apareceron as pieles dos pequenos.

O marqués nunca puido ou non quixo contar o que pasara, por moito que se tentou que escribira un relato do acontecido. Morreu un ano despois, e din os que viro o seu cadaver, que inda que só tiña 30 anos, parecía un vello de oitenta.

Uns din que Isabel se volveu tola e atacou ós nenos e ó home, para despois botarse ó monte, e que probablemente acabara no fondo da lagoa que había preto. Outros din que foi un inimigo do marqués querendo vengarse, ou algún amante de Isabel, que matou á súa familia e marchou con ela. E outros inda contan outras cousas, de natureza máis escura, pero esas nunca as escoitan os que escriben os libros de historia.

O home levou a man a unha figa de acibeche que levaba ó pescozo.

-As Pedrasvellas, é do fillo da moura.

-¡O fillo da moura, o fillo da moura! ¿Ten o fillo da moura papel algún? Porque eu teño un papel que di que As Pedrasvellas son miñas, e firmado por un notario. O fillo da moura o que está e de ocupación ilegal. De roubar as vacas que van para alí sí que se lembra, pero de pagar as rendas que debe, iso aínda non o fixo nunca.

- Se hai que vive alí - pregunta o cura - para que queredes que lle bote unha bendición. Penso que necesitades mais un garda que un cura. Pero ben irei botar unha ollada - engade encolléndose de ombros.

-Un garda non ía facer nada alí, que ese non é ser humano. O meu avó dicía que xa estaba alí cando él era pequeno, e que o avó del tamén se acordaba de que estivera alí sempre.-Meteuse outro na conversa. Un home cumha camisa branca e boina, que estaba xogando unha partida de cartas un pouco máis alá.

-E ademáis, unha cousa é que o garda poidera entrar, pero din que dalí non todos saen. E os que os que o fan, non lles quedan ganas de repetir.-Apunto outro dos compañeiros de partida.

-Pois a parteira de Saldaña di que cando ela era nova, o mouro levouna para que atendera a unha muller, e inda lle pagou cunha moeda d'ouro polos seus servizos. Antiga e ben grande-Dixo un terceiro.

-Xa, pero a ela invitárona a entrar. Se entras pola túa conta xa é outra historia. -volveu o primeiro-Que cando o neto do Añadas foi cos seus compinches buscar o tesouro...