Partida Rol por web

-¡Agh!-

O sangue percorre a cara de Balgadrox, que da un paso cara atrás tirando forte da lanza, que sae desgarrando carne. Xa otra vez en garda, disponse a atacar de novo.

-Vas pagar por iso, demo noxento. 

A néboa parecía empezar a disiparse un pouco, pero non en demasía. Zeltia intentou atacar de novo ao demo que máis preto tiña, sen ter claro se era o que lle había atacado anteriormente ou outro distinto, maila sua espada non deu con inimigo. A inercia fixoa virar sobre si mesma, xusto a tempo pra ver coma unha man se cernía rápidamente sobre ela, dándolle un golpe tremendo na parte superior das costelas, tirándoa o chan cunha intensa dor.

Mentres tanto, balgadrox seguía ameazante coa sua lanza, atento a todo o que poidera moverse diante del. Nun momento dado, alcanza a ver un torso e unhas patas e carga con saña, con tanta saña que traspasa dun lado a outro o corpo do demo. Ao acercarse máis a el, dase conta de que lle falta unha man. E de que o golpe que lle acaba de propinar é mortal, máis o peso do demo e significativo, e o cadáver deste precipitase sobre Balgadrox, que coa lanza atorada, pouco pode facer e queda cunha perna atrapada debaixo do inerte corpo do side.

Mentres tanto, Muria pelexa con ferocidade, ou iso parece polos sons que emite, cerca dos seus compañeiros de armas, máis de repente un grito de dor desgarra o aire, e logo, nada...

Mentres lles das as chaves aos presos e os axudas a liberarse das cadeas que os reteñen, avísalos dos cabalos que van hacia a vosa posición. Cada vez se oen mais cerca, de feito xa comezas a ver unha coluta de polvo na lexanía, máis pouco tardaran en chegar.

Tras intentar localizar ao rei de novo, daste conta de que entre tanta xente que está arremoliñada pra liberarse da suas cadeas é imposible localizalo, máis algo che di que alí está.

De repente un grito de dor inimaxinable chega da zona de onde botaches a túa néboa. É unha voz de muller.

O berro da muller encolle o corazón do druida. Teme pola vida dos seus amigos, teme pola sua propia vida. Pero non está alí para ter medo, senón para salvar o rei. 

Penedo queda na mina mentres axuda ós presos a liberarse, a cada un que libera pregúntalle polo rei.

-Aaaahhh.. -remexinme no chan despois da brutal caída que me provocou a demo. Non había tempo para lamentos, inda que o daño foi intenso, e me deixou aparvada un anaco, costándome ata respirar e mesmo recobrar o alento

Balgadrox tenta inútilmente de escorregarse de debaixo do demo que o ten atrapado co seu enorme corpo. Todo o que pode facer é empurrar e patear, pero non serve da nada. Sinte o bafo da morte preto...pois na súa situación, é blanco fácil para calquera que se achegue o suficiente.

Nun momento de inteso dor pra ambos, pois Balgadrox estaba sepultado baixo un pesado cadáver, e Zeltia cunha magulladura bastante grande, xa non oides o druida falar, nin a Muria pelexar, máis chégavos o son do galopar dunha boa morea de cabalos, bastante cerca, en dirección oposta a por onde vos chegastedes.

A néboa empeza a ser menos densa, pero ainda costa ver.

Mentres te viras e reviras intentando zafarte, ves como Zeltia, que está mirando hacia o fronte con cara de dor, ten un demo xusto detrás, a escasos pasos de ela.

Os homes e mulleres que vas liberando, danche animadamente as grazas, e ao tempo van axudando a outros presos. Máis cando lles preguntas polo rei, a maioria deles esquivante, cunha mirada de culpa e medo, pero un par deles sinalanche unha zona da mina, alonxada de onde estás.

Non habías reparado en aquelo, máis cando che sinalan, daste conta de que hay unha zona bastante grande da terra que é de cor branca. Unindo pezas, temes o peor: unha fosa tapada con cal.

Os cascos dos cabalos xa están case na vosa posición. De feito, xa divisas dende onde estas unha voluta de pó enorme, que seguramente levantan os cascos dos cabalos o seu paso.

Cando lle sinalan onde pode estar o rei o corazón do druida da un brinco. Pero non hai tempo para chorar, segue axudando ós que pode ata que se da conta de que os cabalos están a chegar cando mira a nube de pó que van levantando. Dase conta de que ten que saír de alí se non quere facerlle compaña ó rei.

- Imos alo! veñen cabalos hai que facerlles fronte!

E sube cara o comezo da mina, de xeito que non queda nunha posición baixa. Mentras sube colle unhas cadeas dos presos

Os cabalos desconcértanme, pero non hai tempo para parar a pensar, o combate está endiañado, non hai modo de parar. A pesar da dor, tento moverme o máis áxilmente posible, e dañar o que poida. Tento dar os maiores mandobles posibles tentando ser certeira, e sen pararme apenas a observar se acerto. O cansanzo está ahí, pero non me permito pensar nel.. Quero rematar ós diaños xa!

Balgadrox segue tentando ceibarse con escaso éxito, mentres ve como se achega o fin. Zeltia non parece que teña moitas posibilidades soa e ferida. E o resto...¿qué foi do resto?. 

Pensou na súa terra, nos seus pais...en todo que deixaría tras de sí. Realmente non era para tanto. Tería un fin acorde co que se merecía; patalexando coma un neno, sen poder facer nada por ceibarse de debaixo dun demo morto.

Zeltia intenta recompoñerse do golpe que a tirou o chan. Levántase como pode, é cunha furia cega carga contra o demo que ten diante, pese a atinar no branco, apenas consegue facerlle unha ferida superficial, pois este conseguíu protexerse en parte tras un pequeno escudo.

Xusto cando ía soltar outro golpe, viu polo rabo do ollo como outro diaño se lle achegaba polas costas. Pese a que intentou esquivalo, non lle deu tempo, e iste atravesouna de lado a lado por un hombreiro cunha lanza enferruxada. A dor era atroz, e o peor de todo e que a tiñan atrapada.

Con ela e Balgadrox sen poder moverse, Muria e o druida en paradeiro descoñecido e Penedo desaparecido...a cousa non pintaba moi ben.

A néboa iase disipando, xa se veía bastante ben, de feito, a parte de escoitar os cascos dos cabalos, xa conseguíades ver a voluta de pó que estes xeneraban, moi preto vosa.

Ao coller as cadeas e berrar, varios dos presos imítante e suben contigo.

Chegades arriba xusto a tempo pra recibir os xinetes máis pronto reparas en que son xinetes gehel. Levan símbolos un tranto estranos pra estas terras, pero non son símbolos do sidhe nen nada que se lles asemexe. O primeiro dos xinetes leva unha armadura de bronce completa, que polo que ti sabes, so xente de moi alta posición pode chegar a levar....de feito...de feito...de feito ese home víchelo en Lugh, xunto ó rei Mirrado. Chamáronlle " o breixán", pero non recordas o nome.

Pasan o voso carón sen practicamente mirarmos e van encamiñados hacia donde fai uns intres a tua néboa non deixaba ver nada. Pasa un bon anaco ata que remantan de pasar. Son centos deles!

Cando te das conta de que os xinetes non supoñen perigo, fíxaste donde estivo fai uns intres a tua néboa. Balgadrox está no chan, sepultado baixo o cadáver dun demo. Un demo atravesou de lado a lado, pola parte superior do seu corpo a Zeltia, a cal parece estar intentando librarse de tan atrapadura, mais parece que é un xesto de resistencia á morte, máis que dunha verdadeira zafada. A uns poucos metros de Zeltia, hay un corpo inerte, parece o de Muria, eo Druida...do druida nada ves.

Tamén ves cadáveres de demos no chan, polo menos 3, contnado o que está aprisionando a Balgadrox..

Ainda hai uns cantos demos en condicións de loitar, que parecían totalmente desorientados, máis agora que ven os cabalos e os seus xinetes, parecen máis preocupados de ver por onde han de fuxir que de plantar cara a naide.

Cando Penedo ve a Zeltia loitando corre as catro patas oubeando  e coas fauces abertas cara ela coa esperanza de que o demo a solte e o chegar lanzase sobre o demo cravando as garras nel e trabándolle no pescozo.

Istes diaños non se renden xamáis.. mais eu tampouco.., pensei, a pesar da intensa dor que me paralizaba o corpo por rachas. Non era momento de parar agora, así morrese no intento..

Balgadrox segue a tentar ceibarse do noxento corpo do demo que fica sobre él. E finalmente consegue escorrerse e roda polo chan ceibándose da súa presa inerte. Coa lanza na man vai na axuda de Zeltia lanzando o seu ataque contra o demo que a acertara. 

Zeltia estaba empezando a fraquear en forzas, por máis que o intentaba non lograba zafarse da lanza que a atravesaba. Empezaba a marearse, notaba como as forzas abandoaban o seu corpo. Nun estado de penumbra, na que non sabía se estaba sonando ou estaba desperta viu un lobo xigante á cabeza dunha carga de cabalería, como se a mesma Mórrigan estivese alí, pra liberala de aquela dor, de aquel sufrimento e levala consigo por tan heroica loita.

Logo sentiu un forte impacto, e logo, logo escuridade. Sobre un fondo negro aparecían imaxes que logo se fundían no espesor de aquela escuridade. A cara de seus pais, a sua casa, o seu pobo natal, as suas primeiras andanzas...os mellores momentos da sua vida.

Ata que o fina apareceuselle a imaxe dun corvo enorme, negro coma a noite, que se vai cambiando co rostro dunha muller que non coñeces, unha muller ataviada de guerreira e fermosa, moi fermosa, ata o punto de que te chega a atraer. Oes un susurro

"Ainda non é o momento"

E logo, de novo, escuridade.