Partida Rol por web

Pouco despois de despertares, ábrese unha cortina do carromato que te leva. Un home asómase e berra:

Muller, ven aquí, o rapaz espertou, trae augamel, axiña!

Logo ecárase a ti e diche:

Que tal estás rapaz? atopámoste no medio do monte, como morto.

Despois diso, quédase á expectativa da tua resposta.

Xa fai unha temporada que xurache xuntar cartos en vez de gastalos, pra enorgullecer ó teu pai, mais istos días vaise celebrar o Luganasad, unha das festas mais importantes do ano, por non decir a mais importante. Celébrase a entrada dunha nova estación, e celñebrase o bó obtido da anterior. Un pouco de troula non fai mal a naide, e con ese fin fai uns días que te encamiñache hacia Lug.

Agora, estás ante a cidade dos muros de azabache, a punto de entrar pola porta grande da cidade. Todo e troula nada mais entrar, e os teus pasos, cansos de andar, lévante ate a entrada a baiuca mais cerca á porta "O bardo xavaril".

E alí estás ti, enfrente da baiuca.

Que... onde... pero... A dor de cabeza era demasiado intensa coma para  puidese recompoñerme. Deixeime deitar no carro, coa cabeza esmagada polo cansancio cando o efusivo personaxe saúda, movendo a cortina.

Lentamente me recompoño, aínda coa vista anubrada e torpe, ata que recordo o acontecido a noite pasada. Un terrible lóstrego con dor de agulla atravesou cruel o meu cránio, e a única resposta que puido obter o home foron xemidos curtos e inconexos causados polas mortales feridas da maxia.

Non... non me fagas...falar agora... Agradézocho moito... -Consigo decir, antes de caer nun estado de semi inconsciencia.

 Fai xa meses que deixache la tua comunidade, mais agora atópaste na compaña doutro Druida, que se ofreceu coma teu tutor-guía nas terras de Lug. Encontrachelo nunha baiuca, e pouco tardástedes en facer boas migas. Compartides unha visión do mundo moi similar.Chámase Bren.

Meu bon alumno, mira aló diante, aquelo son os muros de azabache da cidade de Lug, Hoxe á noite empezan as festas do Lugnasad, o cambio de estación. Logo da festa cada un á de seguir o seu xamiño, pois todo o que podía ensinarche xa o sabes. Coido que disfrutar das festas da cidade é unha boa despedida, e a miña última lección: coida de non esquencerte dos Guéghel, de quen son, e de que traballamos pra que eles entendan a natureza e a respeten.

E con istas sabias palabras, voltastes a camiñar, reducindo os escasos metros que vos quedaban ate entrar na cidade de Lug.

 Xa fai moito que non descansas, dende que te fixeches cazador do Sidhe, moitos son os que reclaman dos teus servizos. Este don de saber ben como matar bechos, tamén se converteu nunha maldición, pois parece ser que alá donde vas, sempre xorden problemas co Sidhe.

Hoxe á noite celébranse as festas do Lugnasad, na cidade de Lug, e ti, non quixeche perdelas, así que te atopas baiuca "O Bardo Xavaril", disfrutando unha boa cervexa, e do descanso e o lecer dunha cidade en festas.

 Fai xa moito tempo que partiche da tua casa, en búsqueda de aventura, e foron moitas as que encontrache. Ir para alí e para aló sen rumbo, disfrutando do que xurde. Xa fai moito que non descansas. Ata hoxe.

Hoxe á noite celébranse as festas do Lugnasad, na cidade de Lug, e ti, non quixeche perdelas, así que te atopas baiuca "O Bardo Xavaril", disfrutando unha boa cervexa, e do descanso e o lecer dunha cidade en festas.

Amedrentado polo tamaño da cidade, cheo de calexas que se cruzan e de xentes que van de eiquí para alí, achégome ata a porta da Baiuca. Busco na miña faltriqueira e conto os poucos fachos que me quedan. Entrar nunha baiuca é perigoso se o que quero é aforrar, mais sabedor de que non teño moitas opcións, me dispoño a entrar matinando nesa cervexa que non beberei.

A cervexa deslízase refrescante pola miña gorxa,mentras vexo ós aldeáns danzando e rindo,felices na súa celebración.

Eu mantéñome aparte,coma espectadora,pois non deixo de ser unha estrana,e somentes quero descansar e recuperar forzas neste bo ambente,cheo de risos contaxiosos.

Algúns parroquianos comezan a cantar,e pronto se lles unen máis.Escóitoos en silencio,mentras degusto o meu anaco de xavaril asado,e disfruto coa hipnótica visión do lume da lareira..

Cústame moito despedirme do vello. é un vello druida que leva tempo recorrendo os camiños.Teño moito que aprender, e el moito que ensinar. Cando nos adentramos en Lug os meus recordos voltan á fraga. Mentres o meu falcón Ferrete sobrevoa as nosas cabezas penso en . cambiou a miña vida dende que saín a percorrer mundo

Cando estamos as portas de Lug miro cara o mestre, este sonríe e entramos na cidade para a nosa derradeira velada xuntos,

Case tres meses fora do fogar é moito tempo.  Partira acudindo ó chamado dun amigo druída para facerse cargo dun becho nas chairas do leste. Ó parecer un trasno estaba a baleirar unha aldea. Pero ó final resultara ser un moinante que andaba tras dun tesouro nos terreos . Puxérase en camiño de volta cando ó pasar por Lug coincidiu co Lugnasad e pensou en aproveitar a viaxe, e mais descansar un pouco o corpo xa que estaba.

Apura  a pinta de cervexa e levanta a xarra - ¡Outra! – votou unha ollada ó lugar e ós paisanos que se atopaban por alí.

Según entrades na cidade, vedes un home ao lado dun carro. É un bó carro polo que deduces que é dun mercader rico. Cando pasades ao lado do home, este fálavos aos dous.

-Ei vos, disculpade a miña brusquedade pero é un asunto "urxente". Sodes Druidas non si?

Claramente o home precisa axuda. Polo seu aspecto non parece albergar malas intencións.

- Bo home eu todavía son un simple amdaur, mais o meu amigo é un druida. Contanos o teu problema.

O home faivos un xesto pra que miredes dentro do carromato e sinálabos un rapaz que parece ir durmindo. terá uns vinte e poucos anos.

 Veredes, atopeime con un mozo medio morto na mitade do camiño, a unha tarde dista cidade. Collino na carreta e trouxeno ate aquí, despertou fai un anaco, deille un pouco de auga pero volveu caer inconsciente. Vecesitamos axuda, por favor.

Bótolle unha ollada o rapaz non parece nada serio.

- Non te fagas mala sangue, non é nada grave, soamente os rigores do camiño - digo cun sorriso
- Dalle isto e porase ben nun intre.

Doulle unha pócema para curalo.

 Pouco a pouco, tras beber a apócema o rapaz vaise espertando, pero de momento non profire palabra.

-Grazas, pensei que morrío no meu carro, e non sei que me daba se pasase iso. Como mostra de gratitude convidote a xantar a ti e mais ó teu compañeiro, na baiuca do "bardo Xavaril". Veña é por aquí.

 Sentes coma un líquido che vaixa pola gorxa. Un líquido que che devolve as forzas, e te fai espertar pouco a pouco. Abres os ollos e ves ao home que te espertara un pouco antes e mais a unha cara nova, sostendo un vial, que posiblemente contiña os líquido que acabas de beber. Leva unha túnica completamente amarela.

Vamos rapaz, por fin espertas, estes druidas votáronnos unha man. Vamos comer algo, hay unha pousada aquí cerca, e a ti faiche falta repoñer folgos, e un bó asado e unha pinta creo que che virán be. Convido eu, hoxe é un bó día.

E evidentemente debe ser, hay un bule bule tremendo polas ruas, débense estar a preparar para una festa, e unha grande. Antes de entrar na baiuca reparas nun par de detalles. A cidade ten unhas murallas de cor azabache, e mais reparas no nome da baiuca "O Bardo Xavaril"....

- Gracias despois da longa viaxe sempre se agradece unha pouca cervexa.

Seguimos o noso novo amigo.

 Grazas!

 Un novo grupo entra na Baiuca. Un home vello de túnica branca, seguido dun home novo de túnica amarela (pola cor distingues a un druida e o seu aprendiz), e logo un home con roupas caras e un mozo con cara de estar moi canso.

 O balbordo da taberna contaxiavos, a ledicia rebosa por cada lado o que mirades. E é que o Lugnasad non é unha simple festa, quizáis vos, por ser a primeira vez que estadas aquí non esteades moi o tanto. O que si sabedes e que é a festo de verán, a festa de Lugh, o avó de todos. E notase.

Toda a cidade en un bule bule de xente prepando fouegiras pra noite, mesas para os banquetes...e mil cousas mais.

Dentro da baiuca oense rumores sobre que o rei do castro vai traer importantes compañías pra que honren a festa, e que virán moitos druidas, que poucas veces se achegan as cidades.