Partida Rol por web

--- Meu señor, o primeiro que as xentes quererán saber é o título que ostenta o verdadeiro dono destas terras, pois todos cremos que ese é o señor alcalde. O segundo que nos preguntarán é cal é a natureza da afrenta da que foi obxecto.

Don Cibrán, que así se chamara a sí mesmo, non pareceu moi contento cando oíu dicir que o alcalde era o dono desas terras.

-Miña nai era a señora e dona de estas terras, desde antes que ningún cristiano viñera poñer aquí o seu pe. Dela eran todas as terras ó sur do río. Todas as demais foron dadas como prenda de amor e dote cando ela e meu pai intercambiaron os votos, mais as terras onde se construíu a torre, esas soas non foron entregadas, e aquí construiuse o que tiña que ser o lugar onde eles os dous podían vivir xuntos. Se pregunta que afrenta se fixo, foi a rotura dunha promesa. Miña nai namorouse do meu pai, o marqués de Aldarán, e el prometeulle tomala como a súa muller. Ela doulle as terras e todo o que el lle pediu. Mais unha vez que tivo o que quixo, o marqués dixo que non eran validos os votos feitos fora dunha igrexa, e con muller que non era bautizada, e o que unha vez dixera esquenceuno e tomou outra muller. As promesas que miña nai fixera, feitas estaban, e os da miña sangue non esquencemos. O marqués tivo as súas terras e as súas aldeas, mais en estas de aquí nunca máis a ninguén se lle permitiu vivir. E das promesas que o marqués esquenceu, esas tamén foron lembradas por ela, e tivo o marqués motivos para lamentar non manter a súa palabra. As terras nas que estamos, co tempo, pasaron as miñas mans, e nin o marqués nin home ningún ten dereito a plantear reclamación ningunha sobre elas.

Antonio move a cabeza.

- Entendo, seguro que o problema das terras pódese arranxar - comenta, mentres mantén a man no peto, agarrando con forza a súa biblia - Pero o que nos preocupa son as animas de aí enriba. Hai ducias de persoas atrapadas entre este mundo e o outro. De algunha forma non as deixas partir, e iso non esta ben. A morte debe seguir o seu curso.

-¿Qué lle fixo esa xente, don Cibrán? Só queren descansar en paz.. Meréceno. Xa bastante sufriron na vida coma para sufrir así na morte. Déixeos marchar, señor.. Déixeos ir -dixen, profundamente conmovida pola dramática historia que se ía desentramando.

-¿E por qué debería facer algo pola xente do perxuro? Os mesmos que celebraban como a miña nai era esquencida, repudiada e insultada.

- Porque todos os castigos teñen unha duración - contesta o crego - Esa xente xa sufriu de abondo polo que fixo. Agora e tempo de deixar que o rio siga o seu curso e as súas animas pasen. Xa xeran xulgadas por quen lle compete - engade en voz mais dubidosa - Ti tamén vas ser xulgado no futuro coma todos, estando a xustiza xa servida, e mellor levar na conciencia un acto de piedade que un de crueldade.

Ramiro asintiu para sí. Non lle faltaba razón ó señor Don Cibrán, mais as palabras do cura non lle andaban atrás.

-¿E quen me vai xuzgar? ¿O alcalde ese no nome  do que vides? ¿Ou o home de madeira diante do que vos axeonllades nas vosas igrexas?-riu Don Cibrán-¿Teño eu que ser misericordioso cando me mandan a xente a invadir a miña casa, cando aínda os homes do pobo tentan entrar na miña terra de cando en cando con pico e palas para atopar os meus tesouros? ¿Porque teño eu que darvos o que me pedides? Os da vosa caste non fan outra cousa que reclamar e nin o que me foi deixado respetaron. Xa me terían roubado todo se lles tivera deixado.

A cara de Antonio ponse pálida ante a blasfemia de Don Cibran, a duras penas pode conterse.

- Pode que non creas en Deus, pero sabes que hai forzas neste mundo superiores a ti, e tarde ou cede todos debemos render contas. - colle con forza a biblia e encomendase o señor - Pode que ese día para ti sexa hoxe, o que e xusto tense que facer, pídote outra vez, non no meu nome, se non no do creador do universo enteiro que os deixes libres.

Este home era testán a máis non poder. Moito suplicamos e razoamos, pero non atende a maquinación algunha.. Non entendía eu cómo podía ser así.

-Don Cibrán, déixeos ir.. Hai mulleres, hai nenos.. Tal vez se pidera chegar a un acordo co alcalde, de deixalos tranquilos, de non excavar aquí..

--- Pense tamén na súa muller e maila súa filla. ¿Acaso son elas felices aquí encerradas sen poder ir a ningures?

-Se con tanta pasión mo pedides, estou dispostos a darvos unha oportunidade. Non hai nada que se consiga a cambio de nada. O marqués inxuriou a miña nai negando a súa voda. É xusto pois que a que ocupou o sitio da miña nai repare o dano converténdose na miña muller. Se podedes facer iso, dareivos o que me pedides. A miña nai castigouna convertendoa na gardiana dos tesouros deste lugar, na serpe que vistes cando entrastes.-dirixiu unha mirada cara a Ramona e a súa filla.-porque agora xa sei que fostes vos quen causastes o barullo de antes. Se desfacedes o feitizo e acepta quedar como a miña muller, teredes o que queredes.  E se non, mentres o dano non sexa compensado, non haberá perdón nin compasión.

- Un matrimonio sen amor e unha cadea, non unha bendición - comenta Antonio, algo mais calmado - ¿Estas seguro de que e iso o que queres?. Vai ser tanto castigo para ti coma para ela... se e co desexas falaremos con ela, pero eu non vou a obrigar a muller ningunha a casar contra a súa vontade. - engade cun ton mais de reto.

--- Certo é o que o padre di, meu señor, mais, padre ---revirándose cara este--- a decisión deberá tomala ela. Sen embargo, meu señor ---volvéndose de novo cara Don Cibrán---, qué será entón da señora Ramona e mais da súa filla? 

-Miña filla é miña filla, case ou non case, pero eu son seu pai e son eu quen decido o que fago, non ela. En canto a Ramona, ela só é unha criada, nada ten que ver neste asunto. Para que a serpe volva a ser muller, teredes que usar ferro para ferila ata facer correr o seu sangue. Se queredes facelo, ide xa, e se non vos chega o valor, marchade da miña casa, non teño máis tempo que perder convosco.

- Ben, nese caso imos a intentalo - comenta Antonio mentras se da a volta. - Que sexa o que Dios queira. - en canto esta dando as costas a Don Cibrán o crego persignase e aperta inda con mais forza a biblia do seu peto.