Partida Rol por web

-¿Qué aspecto teñen?.¿Semellan labregos?. ¿Viches que levasen armas ou as tivesen preto?.

-Non se ve ben, está moi escuro dentro. Parecéronme homes fortes, castrexos. Están tapados, e non vin arma ningunha, mais pode que as teñan..

Ou a presión nos pode, ou semellamos uns tolos. -Digo, seguro da situación.

Penso que deberíamos bater na porta e falar.

Gael pensa que non hai perigo, pero parécelle moi extraño que en toda a aldea non haxa ninguén e que durman todos xuntos na mesma choupana. Pero só hai unha forma de resolver as dúbidas:
-Estou dacordo con Aldán.

-Eu tamen. Non foi malo cerciorarse, pero tampouco podemos presupor que todos os que nos rodean son inimigos nosos. Xa se vera de que lado estan.

Seguiamos falando con susurros. Os de dentro nin se enteraran da nosa presencia. Dende logo se estan de guardia ou pendentes de algo, ian apañados!

-Collede uns fachos e prendedeos.- dixo xan coa cara seria -Se son hostís hanse arrepentir. O mellor e non entrarmos todos. Podemos rodear a choupana e chamalos pra que saian a modiño.-

-Home, non creo que sexa moi aconsellable achegarse cos fachos acendidos á casa, se queremos ter unha resposta amigable. Veña, petemos a ver que acontece.

Dito isto, Balgadrox dirixiuse cara a porta e petou co puño nela.

 Un home con cara de mal xenio, a cara pintada e as legañas pegadas aos parpados, abre a porta de forma brusca.

-Que carallo queredes!! - dice nun ton que denota que non está de bon humor.

-Acouga, amigo. Non vos desexamos mal ningún. ¿Poderías explicarnos que pasuou por eiquí?. Semella que houbo loita recente.

Vimos dende Lugh, home, no nome do Rei Mirrado, así que se és un servo leal demostra os teus respetos- Digo nun ton tranquilo, quizáis demasiado.

-Seguimos a pista da nosa misión ata esta aldea e precisamos descanso; os bosques non son seguros.

 Ante as palabras de Aldán parece que o home cambia de cara, poñéndose un pouco mais solemne, ainda que a súa voz soa a desconfiado:

-E como sei eu que non mentides?-dice pechando un pouco a porta, desconfiando.

O rei entregounos a súa venia nesta carta, aquí podes ver o selo real. - Digo, mostrando o selo.

Se viñésemos con malas intencións haberíamos tentado aproveitar as sombras e os trucos propios dos ladróns e os asasinos, mais as nosas roupas e as nosas intencións aválanos.

Desmonto do cabalo e engado:

Só será unha noite, se os deuses queren. Debemos partir ao albor.

 Ao ver o salvoconduto o home pon unha sonrisa na sua cara, mira un momento cara adentro e berra:

- Ei, druida, chegaron os que estabas a esperar, rapaces, en pé que tócanos faena, Antón, faite cargo dos cabalos.- logo mira cara vos- Sendo así, podedes pasar, estábamos agardándovos.

Un home duns 24-25 anos sae con cara de sono e os ollos a medio abrir, e pedíndovos permiso colle as rendas dos vosos cabalos e axúdavos a desmontar, levando os cabalos a un lugar que non veces.

Gael presencia toda a escena cos homes da choupana en silencio. A verdade é que para el foi unha sorpresa atoparse semellante grupo todos metidos nunha choupana a durmir coma osos no inverno. Sen embargo contan coa bendición de Cernunnos e dubida moito que se atopen en perigo inminente. Dalle as rendas do cabalo o que parece chamarse Antón. Volve colocar o látego no cinto. Con ton amable diríxese ao home que lles saleu a dala benvida na porta:

- Parece ser que os nosos pasos son vixiados e guiados polo Drú. Estamos algo cansos despois de estar todo o día a cabalo e non nos viña nada mal unha pouca cervexa e algo de comer, o lado dunha fogueira, así podédesnos contar ti e o teu druída que facedes aquí e como nos podedes axudar na nosa procura.

-Mais che vale coidar ven do cabalo rapaz.- espetoulle ó tal Antón antes de darlle as rendas de Xesta. A Xan non lle gustaban nadiña aqueles cinco jichos alí metidos nunha choupana no medio dun castro deserto e a esperar por eles. Inda que deixara a lanza e mailo escudo ás costas todavía tiña a man dereita sobre o coitelo e non baixaba a garda nin lle quitaba ollo ó tipo que os recibira na porta.

Entregueille as rendas do cabalo a Antón, e sentindo xa franca curiosidade polo que os habitantes da choupana nos dirían, dirixinme tamén cara o interior, sen desarmarme máis que o imprescindible.

Gracias. - Digo, cun amable sorriso mentres baixo do cabalo e entrégolle as rendas.

Agradeceremos gustosos a vosa hospitalidade, pero deberiades ter alguén vixiando; foi algo imprudente.

Xírome cara os meus compañeiros e no meu habitual ton conciliador engado:

Mañá teremos que estar frescos; bebede o que queirades, pero non serei eu quen saque o voso cabalo do río.

Gael mira a Xan cando Aldán remata de falar e di:

- Lembrade todos que o Sidhe anda tras nosa, convén estar dispostos para a loita en calquera intre.

O recordatorio vai dirixido a Xan pero todos se dan por aludidos, Gael incluído, non están de festa, e o tempo apreta.

Dito isto entra na choupana. O ambiente está cargado e apesta a suor, comida e cervexa. Non vai frío dentro e semella que todos estaban a durmir ser ter vixías fora, o que lle sorprendeu moito, ou eran aliados do Sidhe ou Cernunnos estábaos a protexer. Vai votando unha ollada e conta a cinco homes e o que lles abriu a porta, un deles parece un druida, Gael ponse diante del e preséntaos a todos a medida que os vai sinalando:

- Son Gael o Amdaur, e estes son os meus compañeiros, Aldán, Zeltia, Balgadrox e Xan. Parece ser que andades a agardar por nós. ¿Quén sodes vós e como é que nos esperades?