Partida Rol por web

Gael vírase para ver a Cernunnos, xefe dos Osián tras oi-las súas palabras pregúntalle no mesmo idioma que el emprgou:

- Pódesnos axudar? Andamos a procura da espada de MacMorna.

Os demais alonxáronse algo pero Aldán está o seu carón.

Aldan mactramar agradece as túas verbas, Osián- Digo, cun xesto respectuoso- A Fraga remata, pero non os perigos, e ben sabemos que vos sodes homes de grandes saberes. ¿Que nos aconsellas, máis aló do horizonte?

 Tras cercionarse de que o grupo entendeu as súas palabras a través dos dous druidas que van nel, aquel a quen Aldán chamou Osián dase a volta e vaise por onde chegou.

Diante vosa, ainda a uns cantos centos de metros (200-300), unha pequena aldea con 6 casas e unha empalizada. Unha das casas, a que debeu ser noutro tempo a mellor de todas, está parcialmente derruida, mentres que as outras, pese a estar enteiras, están en mal estado. Todas parecen abandoadas, e a empalizada é intermitente, coma se ó vento lle dese por levar unhas partes e deixar outras.

Diríxome cara os demáis pois agás Aldán non entenderon as palabras de Cernunnos,

- Ese era Cernunnos o Astado, dounos a súa bendición para seguir cara o horizonte, penso que estamos no o camiño, démonos presa para chegar a aldea.

Dixo isto espolou o seu cabalo.

-¿Cernunnos?. Vaia, qué extrano. Semella que esta viaxe vai ser sorprendente en moitos aspectos.-Di Balgadrox mentres fica ollando cara atrás-.Tan só as palabras de Gäel conseguen facelo reaccionar. Vendo que o seu compañeiro reemprende a marcha, decide seguilo.

Póñome en marcha eu tamén, tralos meus compañeiros, cara a aldea.

Vou pensando no recente encontro que tivemos.

Pois sí que era un ser extraño..

Vou atenta a calquera outro sinal que poida enturbiar o noso camiño cara as casas onde decidimos acampar.

 Pouco a pouco vos vades acercando ate a aldea. Canto máis preto estades, máis ruinosa parece. Ten duas casas e mais unha especie de almacén a un lado, e tres casas ao outro, cun pequeno balado de paus intermitente. O dito, todas están en malas condicións, pero a máis grande delas, xa está parcialmente derruida. Máis agora que entrades na aldea, vedes un pouco mais lonxe, unha cabana de madeira da que saen ruidos de homes e mulleres. Non saberíades dicir se son murmullos ou ronquidos.

Cando chegan a alde Gael apercebe algo raro no ambiente pero non sabe o qué. Non hai vixías, a empalizada está a caír. Estas choupanas parecen estar mortas en espírito. Uns arrepíos percorren as costas do futuro druida.
A aldea semella abandoada pero están seguros de que todavía hai xente alí por oense voces cando están no que parece o centro da aldea, Gael para o cabalo e bota un vistazo arredor.

Balgadrox fai sinais coas mans aos seus compañeiros propoñendo que vaian botar unha ollada discretamente onda a casa que semella habitada.

Gael asinte a Balgadrox e colle o látego na man dereita (a súa man boa) para estar preparado para a loita. Baixa do cabalo e átao a un poste, mentres non deixa de botar miradas arredor.

As agachadas imos achegandonos a choupana. As voces oense cada vez mais claramente, pero sen chegar a escoitar ben o que din. Onde a porta da choupana hai unha fiestra, pola que me asomo con coidado.

Hai oscuridade, e os ollos tardan en acostumarse. Cando por fin podo ver algo, vexo......

Volto paseniño onda os demáis..

-Hai persoas dentro- digo sen alzar a voz-. Son seis, e están profundamente durmidas. Falan en soños, e iso é o que se oe... ¡Iso, e mailos ronquidos!

Non podo evitar sorrir ante o cómico da situación.