Partida Rol por web

Balgadrox asínte mais cando está a piques de chegar á barca, non pode evitar deixarse levar pola curiosidade. Detense un intre e olla cara atrás. "O xusto para botar un ollo antes de subir"-pensa-.

MIrei ao meu redor, pendente do que podía suceder..

O druida vai con moita presa, mentres ides cara a barca, percatádesvos de que maila que fai un anaco os lusóns atacaron con forzas renovadas, seguen sendo guerreiros moi cansos, levados case ata o límite das suas forzas eos Side están gañando os lusóns por malleira, no aguantarán moito mais. Ao mesmo tempo, ao lonxe, vedes 4 ou 5 destellos no auga.

-Vamos vamos, veña, rápido!!!

Dicevos o druida mentres sobe a barca de pedra e comeza a falar en druidico, feitizando.

-Comapñeiros, apurade o viaxe. A misión é o principal, de nos depende o futuro da Gael-leach tal e como a coñecemos. Eu quedo aquí, a retrasar a ese bechos do carallo. Con sorte verémonos no futuro. Boa sorte!

Xusto nese intre, muda en oso, e volve a carreira a donde quedaran os lusóns batendo contra os side.

Xan quedase mirando como o oso sae á carreira, mira pra barca, mira de novo o oso, e por fin, decídese.

-Eu tamén quedo, levo toda a vida loitando contra o Sith, contra a escuridade en xeral. Ao fin e o cabo a eso nos dedicamos os da miña clase. E se hai que morrer, que mellora maneira pra un cazador de sides que axudando a darlles un golpe mortal a estes malnacidos.

Abur compañeiros, boa sorte, e procurade que alguén cante unha canción sobre isto!

-Merda!! quero quedar a axudalos pero hai máis xente que depende de nós e o Sidhe non nos vai deixar tranquilos.

Gael  sube a barca mentras vai musitando polo baixo unha oración polos que quedan e remata con:

- ... que o Drú vos bendiga e que nos vexamos logo meus amigos.  Démonos presa, ainda non estamos no outro lado e non me gusta a pinta que teñen as augas. 

-Que os deuses vos acompañen, meus amigos. Facerlle pagar por todo o mal que fixeron-di Balgadrox despedíndose cun xesto rápido antes de subir á barca-. Seguiremos pois camiño, pois é preciso que alguén faga a viaxe de volta. Acougade, que vos terei moi presentes na canción que teño pensado escribir sobre esta viaxe.

-Un momento, ¿Qué é iso? -digo, sinalando a auga-.. Hai coma uns destelos de luz que brilan alí lonxe, na auga, ¿non vedes? ¿Será cousa de maxia?

Xa me asombraban poucas cousas, pero ver brilar a auga se me antoxaba cousa de meigas. Un temor ancestral me sobrecolleu, e permanecín atenta ao que puidese ser.

O druida mira cara o auga, e logo mira cara vos.

-A verdade é que a min non me da boa espiña, pero non temos outra. Vamos!!!

Terminades todos de subir apresuradamente a barca, e o druida di un par de verbas e a barca ponse en marcha. No chan desta barca, hay un par de escudos ovalados, bastante grandes. Tanto pola parte de dentro como pola de fora da barca percatádesvos dunhas salpicaduras, unhas mais escuras, outras mais claras pero todas dun ton marronaceo.

A penas levades uns 300 metros polo auga cando maldecides o voso sino. Aqueles reflexos do auga era (e son) tritóns. Perséguenvos a unha velocidade asombrosa e non tardan moito en poñerse á vos altura.

A barca vai considerablemente rápido, tanto que as veces dabos as impresións que mais que navegar...voa.De feito tedes que agarrarvos as bordes pra non caer o chan nalgún dos saltos que pega a barca o bater contra as olas. Neste contexto e dificil atacar, pero conseguides ter unha mao libre, ben pra poñer o escudo ante as lanzas dos tritóns, ven pra esquivalas.

Nun momento no que vos fixades, vedes que esa corteza que vos deran fai tempo, e que vos servía de salvoconduto, está a brillar, como se fose un faro, cara a dirección a que se dirixe a barca. O druida, esta de pe, concentrado, e sen inmutarse, como se fose parte da barca.

Nada máis ver as augas,  Gael amárrase a barca para non cair cando nota que a velocidade aumenta. De súpeto mira para a parte datrás e mira aos tritóns tras deles, cansado como está non pode loitar con maxia polo que quita a túnica quedando o peito ao aire mentras mira cara ao ceo e cun berrido que se transforma rápidamente nun ouveo o seu corpo pasa a ser o dun lobishome anuncia que está preparado para a loita desafíando aos tritóns co ouveo

- Isto non rematou as armas! aaaaaaaaaaaaaaarrrrrrrrrrrAAAAUUUUUUUUUU, au au auuuuuu!

Como a sua pel fai de armadura Gael dalle os escudos aos compañeiros mentras se prapara para esquivar os tritóns e desfecer as suas lanzas coas garras e a dentelladas.

-¡Merda!. Era o que faltaba. 

A transformación de "Penedo" foi sorpredente, temín polos tritóns que nos perseguían.. Indo todos nós na barca, dispostos a defendernos e atacar, xa MeicBrido houbera bastando. Pero non me deixei vencer pola impresión, o seu furor deume azos para contraatacar eu tamén.

-¡¡A por eles, veña!!

Ao principio parece que vos alexades bastante, ainda que non tardan os tritóns en empezar a sacarvos ventaxa, ao fin e ao cabo, o auga é o seu medio natural. Non tardan moito en empezar a lanzarvos as primeiras lanzas. A primeira vai bastante desenfocada ao obxetivo, e cae na auga, a uns metros vosa, sen embargo parece que despois desta, calibran mellor, e pouco tardan en alcanzar ao druida duas delas, sen que vos de tempo a velas case (moito menos paralas).

Unha das lanzas roza ao druida e outra alcanzalle de cheo nunha perna, atravesandoa de lado a lado e quedándose cravada. A barca frease case case ata parar. O druida perde a sua concentración e retórcese de dor, non pode seguir de pé así que ponse de xeonllos, e con moito esforzo volve a concentrarse e a seguir falando. Namentres, os tritóns acercanse e moito, ata o punto de que tedes que hostiar a un par deles para evitar o abordaxe e parar varias lanzas cos escudos ao mesmo tempo.

Pouco tarda a barca en volver a poñerse en marcha e sacar algo de distancia. Empezades a esperanzarvos un pouco cando colledes distancia, pero outra lanza volvese a colar entre as vosas defensas impactando no druida de novo, partindolle un dos cornos a ras de testa. O druida volve a berrar da dor.

-Centrádevos en para as lanzas, se non podo conxurar, a barca non anda, e se non anda, estamos mortos!!!

A sua voz é unha mezcla de impotencia, dor, e esperanza. O certo e que nunca estivesteis tan nerviosos na vosa vida, nin tuvestes tanto medo.Esta mistura de emocións afiuzavos os sentidos.

O druida volve a conxurar e a barca volve a gañar velocidade, conseguides para as lanzas que vos van chegando e pouco a pouco vadesvos alonxando dos tritóns e por sorte, acabades por perdelos.

Vades un bo rato mirando so hacia o mar, por se os tritóns aparecen de novo, e dádesvos conta de que chega un momento no que a barca vai bastante lenta, ainda que se segue movendo. Mirades hacia o druida, e védelo tumbado boca abaixo (tumbado e unha palabra decorosa). Hay moita sange.

Escoitas non demasiado lonxe o son dunha gaviota. Pero ao mesmo tempo, pouco a pouco, empezas a sentirte moi, moi canso. Chega un momento no que empezas a notar a vista nubrada, o teu corpo deixa de responder, sintes un cansanzo tremendo, e deixaste levar polo sono.

Na forma de lobishome Penedo está atento a todo o que o rodea, pero está canso, a pelexa co minotauro feriuno e os tritóns fixéronlle moitos cortes pequenos en todo o corpo, cortes que non teñen importancia pero todo acumula. Escoita un son o dunha gaivota preto e vírase para buscar o animal, lembrándose de Ferrete.

Pero os seus ollos están cansos, non pode enfocar a vista, intenta dicir algo pero dado que na forma que ten non pode falar prefire non asustar aos compañeiros con ouveos, vai mirar como está o druida e tenta dar un paso cando se da conta de que anda mareado, a vista núbrase e queda a catro patas levanta a cabeza e sacúdea con forza para despexar as ideas e antes de cair apenas consegue soltar un pequeño gruñido de sorpresa.

- Aiingggg

E o seu corpo cae coma un peso morto.

Balgadrox tenta afanarse en romper as lanzas dos tritóns, trabándoas co escudo contra o borde da barca, a sabendas que sen elas, serán moito menos perigosos, pero non semella unha tarefa fácil. Vendo ó druida tirado no chan, ten a idea de ir axudalo, mais comprende que se un só deles deixa de defender a barca, estarían perdidos sen remedio.